Czym są pchły łosia i czy mogą ugryźć człowieka?

Entomolodzy, ściśle mówiąc, nie znają takiego owada jak pchła łosia. Wśród istniejących gatunków pcheł nie ma pcheł łosia, a nawet bliskie im zwierzęta - na przykład jelenie i sarny - nie mają własnych odmian pcheł.

Ale na samych łosiach i innych kopytnych z tajgi cała gama owadów wysysających krew może rzeczywiście pasożytować: oto znane nam pchły i pasożyty wysysające krew z zupełnie innych rzędów.

Wśród ludzi wszystkie pełzające i skaczące pasożyty ssące krew, które nękają duże zwierzęta tajgi i które czasami atakują ludzi, są często nazywane pchłami łosimi. Pomiędzy nimi:

• pchły kozie, częściej spotykane u sarny niż u łosia
• Alakurt, pasożytujący głównie na owcach, ale zdolny do atakowania większych zwierząt kopytnych
• jeleni krwiopijcy to pasożytnicze muchy, które po opadnięciu na sierść łosia lub jelenia tracą skrzydła i przenoszą się na stałe do ciała żywiciela.

Pierwsze dwa gatunki owadów to typowe pchły: ich biologia i wygląd są podobne do pcheł kocich i szczurzych.Krwiopijca jelenia to dokładnie mucha, ale ze względu na to, że najczęściej pełza po wełnie, nazwano go również pchłą.

Przyjrzyjmy się bliżej wszystkim tym owadom i dowiedzmy się, jakie niebezpieczeństwo mogą stanowić dla człowieka i jak się przed nimi chronić.

 

Alakurt, czyli pchła owcza

Alakurt znany jest przede wszystkim pasterzom pastwisk wysokogórskich Ałtaju i Sajanu. Ta duża pchła rozwija się głównie w grubej i długiej wełnie owiec domowych, ale parazytolodzy znaleźli ją również w dzikich sarnach i gazelach.

Alakurt wyróżnia się przede wszystkim swoją wielkością - samice z rozwijającymi się jajami mogą osiągnąć długość 10-12 mm! Ze względu na znacznie powiększający się i rozjaśniający brzuch, miejscowi nazywają tego pasożyta „białym robakiem”.

Alakurts może żyć na zwierzętach w dużych ilościach. Charakterystyczną cechą tych pcheł jest to, że są stale obecne na ciele żywiciela, co odróżnia je od innych przedstawicieli rzędu pcheł.

To interesujące

Większość gatunków pcheł pasożytuje na zwierzętach, które mają stałe miejsce do spania lub schronienia. To właśnie w gnieździe żywiciela pasożyty spędzają większość czasu i rozmnażają się. Gatunki te obejmują szczura, królika, kota, psa i kilka innych pcheł.

Jednak te gatunki pcheł, które pasożytują na zwierzętach kopytnych, zmuszone są przystosować się do stałej obecności na ciele żywiciela - jelenie, łosie, daniele, gazele i inne zwierzęta kopytne rzadko wracają w to samo miejsce na nocleg, dlatego pchła ma Szanse na znalezienie po odpoczynku gospodarza w dużym lesie lub pastwisku stepowym są niewielkie. W rezultacie styl życia tych gatunków pcheł staje się podobny do stylu życia wszy, które stale żyją na swoim żywicielu.

W niektórych przypadkach przy poważnej infekcji alakurt może prowadzić do osłabienia zwierzęcia, a nawet jego śmierci. Dla ludzi ta pchła nie jest niebezpieczna, a przypadki jej ataków na ludzi są nieznane.

Pchły kozie mogą również atakować jelenie i łosie.

Mogą również gryźć ludzi. Owady te niewiele różnią się od pcheł psich i kocich, dlatego gdy uderzają w ludzkie ciało, nie zwracają na siebie zbytniej uwagi.

 

Krwiopijca jelenia, jego wygląd i styl życia

Krwiopijca jelenia to duża i dość ruchliwa mucha. Jest również nazywany kleszczem łosia, pchłą łosia lub wszy łosia. Ma charakterystyczną dość „mocną sylwetkę” i mocne łapy, długość ciała wynosi 3-4 mm.

Na zdjęciu pchła łosia w okresie stałego pasożytnictwa na żywicielu:

Całe życie pcheł łosia dzieli się na dwa etapy. Pierwszym z nich jest poszukiwanie właściciela. Rozpoczyna się od momentu wyklucia się muchy z poczwarki, rodzaju poczwarki, w której owad przeżywa zimę i rozwija się wiosną i latem. W centralnej Rosji większość młodych krwiopijców jeleni pojawia się w sierpniu-wrześniu, ale ogólnie okres pojawiania się młodych osobników trwa od czerwca do listopada.

Młoda mucha czyha na swojego przyszłego żywiciela na gałęziach krzewu lub w trawie.

Widząc lub wyczuwając ofiarę, owad powoli leci w jej kierunku (krwiopijcy to nieistotne lotniki), a gdy wejdzie na wełnę, mocno się do niej przyczepia i po chwili zrzuca skrzydła. Rozpoczyna się drugi etap życia pasożyta - karmienie i rozmnażanie.

Dla krwiopijców charakterystyczne jest życie w parach - samiec i samica, spotykając się na zwierzęciu, są stale w pobliżu.Jeśli więc po spacerze po lesie na psie jest jedna mucha, to z dużym prawdopodobieństwem można znaleźć drugą muchę gdzieś w wełnie.

Po kryciu samica zaczyna aktywnie żerować, a jedna larwa rozwija się z kolei w jej macicy. Dla krwiopijców charakterystyczne są żywe narodziny - samica rodzi uformowaną i rozwiniętą poczwarkę, która po upadku na ziemię twardnieje i kontynuuje swój rozwój dopiero sześć miesięcy później - na wiosnę.

Muchy są również aktywne w sierści zwierzęcia zimą, kontynuując składanie pupariów. Z reguły wiosną pasożyty giną.

Poniżej znajduje się zdjęcie skrzydlatej pchły łosia:

Pchły łosi atakują zwierzęta i ludzi tylko w ciągu dnia, kiedy widzą ofiarę. Szczególnie często atakują myśliwych, gdy przerabiają poważnie zainfekowane zwłoki łosia lub jelenia.

 

Ukąszenia pcheł, które pasożytują na łosiach i jeleniach

Ugryzienie pcheł łosia jest bardzo bolesne, szczególnie dla niezwykłej osoby. Ci, którzy często przebywają w lesie i są atakowani przez komary, czasami nawet nie czują ukąszeń krwiopijców.

To interesujące

Aby co kilka dni rodzić rozwiniętą larwę, krwiopijca musi ssać krew żywiciela 15-20 razy dziennie, co półtorej godziny. Za jednym ugryzieniem owad wysysa 0,5-1,5 mg krwi. Samiec żeruje mniej intensywnie.

Na niektórych zastrzelonych zwierzętach myśliwi znaleźli nawet 1000 pcheł łosia - co godzinę taka armia pasożytów wysysa ze zwierzęcia gram krwi, a poza tym stale pozostawia swędzące ukąszenia, które mogą zarazić się bakteriami i ropniami. Często krwiopijcy doprowadzają chore zwierzęta do całkowitego wyczerpania.

Jeśli mówimy o niebezpieczeństwie dla ludzi, warto zauważyć, że pchły łosi atakują prawie wyłącznie osoby dorosłe.Dzieci są dla nich mniej „interesujące” – być może rolę odgrywa tu wielkość ofiary.

Według niektórych szacunków myśliwi w lesie byli czasami atakowani nawet przez 100 pasożytów na minutę. W takim przypadku mucha próbuje dostać się pod ubranie lub we włosy. Ze względu na niewielkie rozmiary i płaski korpus trudno go usunąć z powierzchni skóry.

W miejscu ukąszenia pcheł łosia u osoby pojawia się czerwona plama, a nieco później charakterystyczna grudka. Czasami pojawia się swędzenie, ale zwykle nie obserwuje się wysypki i reakcji alergicznej.

Pchły łosie nie tolerują niebezpiecznych dla ludzi patogenów.

Warto zauważyć, że im bardziej osoba jest ugryziona przez krwiopijców, tym ostrzej reaguje na ich kolejne ataki.

 

Jak uniknąć ukąszeń pcheł łosia?

Prawie niemożliwe jest uniknięcie ataku krwiopijców w lesie. Jeśli owad zobaczy lub poczuje osobę, na pewno do niego podleci. Ale aby upewnić się, że pasożyt nie dostanie się na skórę i nie gryzie - jest to całkiem możliwe.

W tym celu powinieneś:

• nosić ubrania zakrywające całe ciało;
• włożyć spodnie do butów lub skarpet;
• użyj moskitiery;
• używaj silnych repelentów na bazie DEET. Zawartość samego DEET w nich powinna wynosić co najmniej 20%, najlepiej do 100%. Czując tę ​​substancję, muchy nie odważą się ugryźć.

Bardzo przydatne jest pójście do lasu z partnerem, który będzie regularnie sprawdzał sierść i szyję pod kątem pcheł łosia i innych pasożytów. Nawiasem mówiąc, w lesie warto sprawdzić się nawzajem pod kątem utkniętych kleszczy.

Po pobycie w lesie, zwłaszcza po udanym polowaniu, należy wziąć kąpiel oraz umyć ciało i głowę mydłem smolistym. To usunie z niego już osiadłych krwiopijców.

 

Ciekawe wideo: tak w rzeczywistości wygląda krwiopijca jelenia lub pchła łosia

 

Co zrobić, jeśli jesteś uczulony na użądlenia owadów: porady ekspertów